«Βρίσκοντας το Αληθινό μας Σπίτι», τα βασικά σημεία της ομιλίας του br. Shubamrita
Ο br. Shubamrita, στις δύο ομιλίες του σε Αθήνα και Λευκωσία, ανέπτυξε με το χιούμορ και τη διεισδυτικότητα που πάντα τον διακρίνουν ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα, που συνοψίζει με μοναδικό τρόπο το ταξίδι της εσωτερικής αναζήτησης του ανθρώπου: «Βρίσκοντας το αληθινό μας σπίτι».
Ο Shubamrita ξεκίνησε λέγοντας ότι το «σπίτι» είναι ένα μέρος στο οποίο αισθανόμαστε ασφάλεια, ελευθερία, αγάπη, χαλάρωση και άλλα θετικά συναισθήματα. Αξίζει όμως να αναρωτηθούμε αν οτιδήποτε εξωτερικό, στον κόσμο των αντικειμένων, μπορεί να μας χαρίσει μόνιμα αυτά τα συναισθήματα. Αν δηλαδή το «αληθινό μας σπίτι» είναι ένα μέρος στον εξωτερικό κόσμο. Αν στοχαστούμε λίγο θα ανακαλύψουμε ότι τίποτα εξωτερικό δεν μπορεί να μας χαρίσει αληθινή ευτυχία και ασφάλεια, γιατί καθετί εξωτερικό είναι εφήμερο. Τα αντικείμενα, το σώμα και ο νους μας μεταβάλλονται συνεχώς. Γι’ αυτό, η πνευματικότητα μας διδάσκει να μην εξαρτάμε την ευτυχία μας σε οτιδήποτε μπορούμε να χάσουμε.
Το αληθινό μας σπίτι βρίσκεται μέσα μας, είναι ένα βίωμα, είναι ο αληθινός Εαυτός μας, η Υπέρτατη Συνειδητότητα που κατοικεί μέσα σε όλους μας. Όλοι οι μεγάλοι πνευματικοί Δάσκαλοι είναι εδραιωμένοι σε αυτό και γι’ αυτό τίποτε εξωτερικό δεν μπορεί να τους κάνει να χάσουν την εσωτερική ειρήνη και ευδαιμονία. Ο σκοπός της ζωής μας σ’ αυτόν τον κόσμο είναι να βρούμε το αληθινό μας Σπίτι, το οποίο όμως δεν είναι ένα μέρος αλλά μια εσωτερική εμπειρία. Τρία σημεία είναι σημαντικά σε αυτό το εσωτερικό μας ταξίδι:
1. Να καταλάβουμε που βρίσκεται το αληθινό μας σπίτι.
Κατά τη διάρκεια της ζωής μας στον κόσμο φοράμε διάφορες μάσκες που κρύβουν το αληθινό μας πρόσωπο. Έχουμε ταυτιστεί τόσο πολύ με αυτές που κι εμείς οι ίδιοι έχουμε ξεχάσει ποιοι είμαστε. Οι μάσκες είναι οι πεποιθήσεις και ιδέες που έχει ο κόσμος για εμάς και οι πεποιθήσεις και ιδέες που εμείς οι ίδιοι έχουμε για τον εαυτό μας. Πέρα από αυτές βρίσκεται ο πραγματικός Εαυτός μας. Είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε κάτι πολύ περισσότερο από το σώμα, το νου και την προσωπικότητα. Το πρώτο βήμα είναι να αποδεχτούμε τον εαυτό μας με όλες τις αδυναμίες του, έτσι ώστε να προχωρήσουμε βαθύτερα στην αληθινή μας φύση χωρίς ενοχές.
Η μεγαλύτερη προσκόλληση που έχουμε στη ζωή μας είναι με το σώμα μας. Χρειάζεται φυσικά να το φροντίζουμε και να κρατάμε υγιές, αλλά το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν το θεωρούμε ως την αληθινή μας ταυτότητα. Πρέπει όμως να μην ξεχνάμε ότι το σώμα μας είναι σαν ένα νοικιασμένο σπίτι. Κάποια στιγμή θα χρειαστεί να το αφήσουμε. Μια άλλη μάσκα ή ταύτιση που πρέπει να εγκαταλείψουμε είναι με το «εγώ» μας, τις περιοριστικές αντιλήψεις για τον εαυτό μας και τους ρόλους που παίζουμε στη ζωή μας.
Εγκαταλείποντας το «μικρό εγώ» μας, την ταύτιση με το σώμα και το νου, ανακαλύπτουμε σιγά σιγά τον αληθινό Εαυτό μας, μια διαδικασία που μπορεί μερικές φορές να είναι επώδυνη.
2. Να επιστρέψουμε στο αληθινό μας σπίτι.
Καθώς αρχίζουμε να αφαιρούμε σιγά σιγά τις μάσκες, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε περισσότερα για την αληθινή μας ταυτότητα. Για να πλησιάσουμε το αληθινό μας σπίτι είναι απαραίτητη η ικανότητα της διάκρισης, που μας βοηθά να καταλάβουμε τη διαφορά ανάμεσα στο «καλό και στο ευχάριστο». Ο νους μας έχει την τάση να επιλέγει ό,τι του προσφέρει άμεση απόλαυση και όχι αυτό που θα μας ωφελήσει μακροπρόθεσμα. Η ικανότητα λοιπόν να διακρίνουμε τι είναι πραγματικά ωφέλιμο, αλλά και η αγάπη για τον πνευματικό στόχο μας βοηθούν όχι μόνο να ανακαλύψουμε που βρίσκεται το αληθινό μας σπίτι αλλά και να πάμε πραγματικά σε αυτό.
3. Να κατοικήσουμε μόνιμα στο αληθινό μας σπίτι.
Ακόμα κι αν φτάσουμε στο αληθινό μας σπίτι, υπάρχει ο κίνδυνος να απομακρυνθούμε από αυτό και να πέσουμε ξανά στην πλάνη ότι τα εξωτερικά αντικείμενα μπορούν να μας χαρίσουν την ευτυχία. Για να αποφύγουμε αυτό τον κίνδυνο, είναι απαραίτητο να καλλιεργήσουμε την αποστασιοποίηση, την μη προσκόλληση σε οτιδήποτε εξωτερικό. Αυτό δεν σημαίνει ότι γινόμαστε απαθείς και ότι δεν αναλαμβάνουμε καμία δράση στον κόσμο. Το αντίθετο ισχύει μάλιστα. Εκτελούμε στο ακέραιο τα καθήκοντά μας στον κόσμο, διατηρώντας όμως πάντα την εσωτερική μας γαλήνη και αταραξία.
Δεν είναι κακό να έχουμε επιθυμίες και να θέλουμε να τις ικανοποιήσουμε, αλλά πρέπει να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, χωρίς να έχουμε προσδοκίες για τα αποτελέσματα. Όπως ο κηπουρός δεν σκάβει το χώμα κάθε μέρα για να δει αν μεγαλώνει ο σπόρος που φύτεψε, έτσι κι εμείς πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη ότι το σύμπαν ή ο Θεός θα φέρει το καλύτερο αποτέλεσμα. Έτσι, προσφέροντας τις πράξεις μας στο σύμπαν ή το Θεό, βιώνουμε εσωτερική σιωπή και γαλήνη. Γινόμαστε παρατηρητές σε όσα συμβαίνουν, πάντα διατηρούμε την εσωτερική αταραξία και ελευθερωνόμαστε από κάθε θλίψη. Μέχρι να εδραιωθούμε μόνιμα σε αυτή την εσωτερική σιωπή, θα υπάρχουν πράγματα που θα μας αποσπούν την προσοχή και θα μας κάνουν να απομακρυνόμαστε από το κέντρο μας. Η επίγνωσή όμως που αποκτούμε μέσα από την πνευματική άσκηση θα μας δείχνει αμέσως το δρόμο για να γυρίσουμε πίσω. Η συναναστροφή με αληθινούς Δασκάλους και άλλους ειλικρινείς πνευματικούς αναζητητές, είναι επίσης πολύ σημαντική για να εδραιωθούμε στο αληθινό μας σπίτι, γιατί κρατά ζωντανό τον ενθουσιασμό και το ζήλο για να πετύχουμε τον πνευματικό στόχο.
Και ο Shubamrita κατέληξε λέγοντας ότι πολλοί άνθρωποι σκέφτονται ότι είναι πολύ μεγάλοι να ξεκινήσουν το πνευματικό ταξίδι ή ότι έχει περιπλανηθεί πολύ μακριά. Μας προέτρεψε όμως να μην σκεφτόμαστε ποτέ έτσι. Ποτέ δεν είμαστε πολύ μεγάλοι και ποτέ δεν είναι αργά για να αναζητήσουμε και να βρούμε το αληθινό μας σπίτι. Η καλύτερη στιγμή για να ξεκινήσουμε είναι τώρα.
