Απόσπασμα από το βιβλίο “Για τα παιδιά μου”
Παρότι ο Θεός είναι πανταχού παρών, η παρουσία του πνευματικού Δασκάλου είναι αναγκαία. Ο αέρας βρίσκεται παντού, αλλά κάτω από τη σκιά ενός δέντρου απολαμβάνουμε τη δροσιά του. Το αεράκι που διαπερνά τη φυλλωσιά του δέντρου δροσίζει εκείνους που ταξιδεύουν κάτω από τον καυτό ήλιο. Έτσι δεν είναι; Παρομοίως, ο πνευματικός Δάσκαλος είναι απαραίτητος για εκείνους που ζουν κάτω από τον καυτό ήλιο της εγκόσμιας ζωής. Η παρουσία του Δασκάλου μας πλημμυρίζει με εσωτερική ειρήνη και αρμονία.
Ο Θεός και ο πνευματικός Δάσκαλος βρίσκονται μέσα σε όλους. Εντούτοις, στα αρχικά στάδια της πνευματικής άσκησης, ένας εξωτερικός Δάσκαλος είναι απαραίτητος. Από ένα σημείο και πέρα, η παρουσία του Δασκάλου δεν είναι πια αναγκαία· ο πνευματικός αναζητητής μπορεί να αντιληφθεί τις πνευματικές αρχές και να προχωρήσει μόνος του. Ένα παιδί μελετά τα μαθήματα του σχολείου επειδή φοβάται την επίπληξη των γονιών και των δασκάλων του. Όταν, όμως, συνειδητοποιήσει τον στόχο του, μελετά με την θέλησή του και φτάνει στο σημείο να ξενυχτά, να μην πηγαίνει στον κινηματογράφο και να στερείται τα πράγματα που του αρέσουν, προκειμένου να πετύχει το στόχο αυτό. Ο φόβος και ο σεβασμός που έδειχνε μέχρι τότε προς τους γονείς, δεν ήταν σημάδι αδυναμίας. Παιδιά μου, όταν η επίγνωση του στόχου ανατείλει μέσα σας, τότε θα αφυπνιστεί αυθόρμητα και ο εσωτερικός Δάσκαλος.