Oμιλία της σουαμίνι Αμριτατζυότι Πράνα

Διαδικτυακή ομιλία της Σουαμίνι Αμριτατζυότι Πράνα, εκπροσώπου της Άμμα στη Γαλλία

Αμριταπούρι, 10 Απριλίου 2020

Αυτές τις μέρες του περιορισμού, η Άμμα δίνει πολύ έμφαση στην πνευματική εργασία και πρακτική. Είμαστε οι κόρες και οι γιοι της Θεϊκής Μητέρας, της Ζωής, του Θεού, της Θεϊκής συνείδησης.

Η Άμμα μας λέει ότι η αυτοπεποίθηση είναι σαν τη μπαταρία του αυτοκινήτου, ακόμα και αν έχουμε βενζίνη, αν η μπαταρία έχει αδειάσει, το αυτοκίνητο δεν μπορεί να χρησιμέψει, δεν κινείται.

Μην αφήνουμε την ανησυχία κι άλλες αρνητικές τάσεις να αδειάσουν τις μπαταρίες μας. Αντίθετα, ας φορτίσουμε τις μπαταρίες μας: με τις πνευματικές πρακτικές μας, με το ενδιαφέρον για τους άλλους, με την θετική μας στάση, με την κατανόηση της διδασκαλίας, με τη γαλήνη και το εσωτερικό μας φως.

Αυτή η αυτοπεποίθηση δεν είναι μια πίστη στο εγώ μας, που νομίζει ότι είναι ο κύριος της κατάστασης. Είναι η πίστη στη ζωή, στην αγάπη. Η πίστη που έρχεται από τη σύνδεσή μας με κάτι ανώτερο, γιατί εκεί βρίσκεται η δύναμη. Αυτή η αυτοπεποίθηση είναι επίσης ένα άφημα, αυτό που λέμε παράδοση. Είναι το ΝΑΙ σε ό,τι έρχεται, το ΝΑΙ με το οποίο εξοικονομούμε την ενέργεια που θα χάναμε σε συγκρούσεις.

Είναι μια αυτοπεποίθηση ταπεινότητας και απλότητας, όχι αλαζονείας αλλά ενότητας, είμαστε όλοι κρίκοι μιας ίδιας αλυσίδας. Ταπεινότητας της αποδοχής, όχι ταπεινότητας του θύματος που δεν έχει άλλη επιλογή. Είναι αποδοχή της παρούσας στιγμής, της πραγματικότητας, χωρίς αντίσταση.

Είναι επίσης η αποδοχή των περιοριστικών μέτρων, όσο επίπονα και να είναι, γιατί είναι για την δική μας ασφάλεια καθώς και των άλλων. Είναι μια στάση υπεύθυνη και ώριμη.

Με αυτή την πανδημία, αγγίζουμε την φύση της ανθρώπινης ύπαρξης και όπως λέει η Άμμα, ούτε η επόμενη αναπνοή μας δεν είναι δεδομένη. Αυτό προκαλεί μεγάλη ανασφάλεια στο εγώ μας.

Η φύση που μέχρι τώρα μας προειδοποιούσε και εμείς παραμέναμε κουφοί, τώρα η Φύση, η Ζωή, μας φωνάζουν ΣΤΟΠ και μας το επιβάλουν. Ούτε δέχονται συμβιβασμούς, μείωση ταχύτητας ή διαπραγματεύσεις…ΟΧΙ: ΣΤΟΠ.

Πολλοί από μας καταλαβαίναμε ότι αυτό δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο. Άλλα πως να σταματούσαμε; Σε ένα κείμενο που διάβασα πρόσφατα, ένας ιερέας από το Μπορντό λέει:

«Αυτός ο κόσμος που έτρεχε σαν αγωνιστικό αυτοκίνητο με ιλιγγιώδης ταχύτητα, αυτός ο κόσμος που όδευε προς την καταστροφή του και που κανένας δεν έβρισκε το διακόπτη απενεργοποίησης, αυτός ο τεράστιος κινητήρας, ξαφνικά σταμάτησε απότομα. Εξαιτίας ενός μικρού παράσιτου, αόρατου στο γυμνό μάτι, ένας τόσο δα ιός…τι ειρωνεία!»

Και βρεθήκαμε αναγκασμένοι να μην κυκλοφορούμε, περιορισμένοι στο σπίτι.

Μα τι θα συμβεί έπειτα ; Όταν ο κόσμος θα πρέπει να ξεκινήσει και πάλι την πορεία του;

Σε αυτήν τη ομιλία θα ήθελα να αναπτύξω το πως θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε καλύτερα τις μέρες του περιορισμού μας. 

Θα εξετάσουμε δυο άξονες:

  • Πως να ζούμε στην παρούσα στιγμή με τον καλύτερο τρόπο και συνειδητά.
  • Να κατανοήσουμε τα λάθη που κάναμε και να σκεφτούμε τις κατάλληλες αλλαγές.

Πρώτον, να ζούμε στο παρόν πλήρως και ολοκληρωτικά, δηλαδή να αποδεχόμαστε τα πάντα: τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα. Χωρίς να αρνιόμαστε τίποτα από αυτά που έρχονται.

Ο Σουάμι Σουμπαμριτανάντα ανέπτυξε στο πρώτο μέρος της ομιλίας του την αποδοχή. Το να ζούμε στο παρόν ολοκληρωτικά είναι το ίδιο θέμα.

Συνήθως δεχόμαστε ό,τι μας αρέσει κι απορρίπτουμε ό,τι δεν μας κάνει. Αυτό δεν είναι πνευματική στάση και θα έλεγα ότι δεν είναι και έξυπνη στάση.

Από την φύση της, η ζωή έχει σκαμπανεβάσματα, αν απορρίπτουμε ό,τι δεν μας κάνει τότε απορρίπτουμε τη μισή ζωή. Δεν λαμβάνουμε υπόψη μας όλα τα δεδομένα της ζωής για να ανακαλύψουμε τα μυστήρια της: την εσωτερική γαλήνη, τη διαρκή χαρά και ευδαιμονία.

Αν σε ένα πρόβλημα φυσικής δεν λάβουμε υπόψη όλα τα δεδομένα και τους νόμους, δεν θα βρούμε ποτέ τη λύση. Ή αυτό που θα βρούμε θα είναι λάθος.

Με τον ίδιο τρόπο, ας δεχόμαστε με ανοιχτό νου, σαν ερευνητές, ότι έρχεται σε μας, φόβος, κόπωση, κούραση, πλήξη, χαρά, γλυκύτητα, χαλάρωση κλπ. Ναι, η ζωή μου δίνει αυτό, το δέχομαι, ναι η ζωή μου δίνει το άλλο, το δέχομαι επίσης…

Ας μετατρέψουμε την απληστία που έχουμε για να παίρνουμε, να αποκτούμε, να κατέχουμε, σε αποδοχή για ό,τι η ζωή μας προσφέρει την παρούσα στιγμή. Ας πάρουμε ό,τι η ζωή μας προτείνει, τα πάντα. Αυτό που η ζωή προτείνει μόνο σε μας, όχι σε κάποιον ή κάποιους άλλους.

Ας ασχοληθούμε μόνο με το δικό μας κομμάτι. Ας είμαστε ο εαυτός μας. Οι άλλοι έχουν πάρει το δικό τους μερίδιο, ας δεχτούμε ολοκληρωτικά την κάθε στιγμή.

Τώρα το ερώτημα είναι: ποιος είναι αυτός που δέχεται με αταραξία τα σκαμπανεβάσματα της ζωής; Δεν είναι το μικρό παιδί μέσα μας, που είναι χαμένο, που ψάχνει απεγνωσμένα την αγάπη, δεν είναι το ανασφαλές εγώ, αυτό που θέλει να έχει πάντα τον έλεγχο. 

Όχι, αυτά δεν μπορούν να αποδεχτούν τα πάντα. Αρνούνται ό,τι δεν τους αρέσει, ό,τι τους προκαλεί πόνο. Χωρίζουν τα πάντα σε ΝΑΙ και ΟΧΙ.

Ποιος είναι αυτός που δέχεται λοιπόν; Είναι ένα άλλο επίπεδο συνείδησης που βρίσκεται μέσα στον καθένα από εμάς, αυτό που ονομάζουμε παρατηρητής, ο σοφός μέσα μας, ο μαθητής, η διαύγεια (το μπούντι που βλέπει τι γίνεται με ανοιχτή καρδιά, χωρίς να κρίνει, χωρίς προτιμήσεις). Όπως λέει η Άμμα στο διαλογισμό, ένα επίπεδο τόσο ευρύ όσο το σύμπαν.

Οπότε, εσείς όλοι που ακούτε, ο καθένας από σας, είτε γνωρίζετε αυτό το επίπεδο και σας είναι οικείο (ο μάρτυρας, ο παρατηρητής, η παρουσία) είτε δεν σας είναι οικείο και ίσως έχει έρθει η στιγμή να το ανακαλύψετε. Ένα επίπεδο πιο βαθύ, έμπιστο, χαλαρό που αγκαλιάζει όλες τις καταστάσεις, τα συναισθήματα, τις διαμάχες χωρίς να ψάχνει για λύσεις, απλή αποδοχή σε ό,τι έρχεται. Αυτό το επίπεδο συνειδητότητας είναι ήδη εδώ αυτή την στιγμή, κάθε στιγμή, στην πραγματικότητα είναι πάντα μέσα μας.

Αυτόν το καιρό, το εγώ δεν έχει πια το πάνω χέρι. Είναι περιορισμένο, δεν είναι πια ελεύθερο, έχει χάσει τα σημεία αναφοράς του, έχει αποπροσανατολιστεί. Παρατηρήστε το, κρατήστε απόσταση και ακούστε τι λέει χωρίς όμως να σας παρασύρει. Ο παρατηρητής είναι αυτός που ακούει χωρίς φόβο και χωρίς επιλογή.

Ας φανταστούμε, για να το καταλάβουμε καλύτερα, ότι αυτό που ζούμε τώρα, το ζει ένας καλός μας φίλος. Τον ακούτε με συμπάθεια, με καλοσύνη. Ίσως αυτό βοηθήσει να κρατήσουμε μια απόσταση, να αποταυτιστούμε από το επίπεδο του εγώ.

Υπάρχει μια μικρή ιστορία που δείχνει πολύ καλά αυτήν την ταύτιση.

Σε ένα χωριό, ένα σπίτι έπιασε φωτιά. Ένας άνθρωπος πανικόβλητος, τρέχει να σβήσει την φωτιά φωνάζοντας τους γείτονες. Ένας γείτονάς τον πλησιάζει και του λέει:

-Μη πανικοβάλλεσαι, αφού ο γιος σου πούλησε το σπίτι εχθές, δεν είναι τόσο σοβαρό.

-Α, είπε ο άνδρας, το πούλησε…και αμέσως χαλάρωσε. Συνέχισε την προσπάθειά του αλλά απόμακρος εσωτερικά.

Ο γιος του φτάνει και αρχίζει να φωνάζει :

-Πατέρα πιο γρήγορα, δεν βλέπεις ότι καίγεται ;

-Ναι το βλέπω αλλά το έχουμε πουλήσει…

-Όχι, την τελευταία στιγμή η πώληση δεν έγινε!

Ο πατέρας ξανά, άρχισε να τρέχει μες τον φόβο και την ένταση.

Αυτή η ιστορία μας δείχνει τον μηχανισμό της ταύτισης με κάτι έξω από μας και την εξάρτηση που αυτή επιφέρει.

Μπορούμε να φανταστούμε και μια διαφορετική στάση από τις δύο προηγούμενες. Μια στάση χωρίς προσκόλληση, αλλά με υπευθυνότητα. Αυτός που βλέπει την φωτιά να ξεσπάει και αντιδρά με το σωστό τρόπο: κάνει τα πάντα για να την σβήσει, χωρίς τον πανικό του πρώτου (επειδή είναι το σπίτι του) και χωρίς την αδιαφορία του δεύτερου (δεν τον νοιάζει επειδή δεν είναι το σπίτι του).

Για να δεχτούμε με τη σωστή στάση κάθε κατάσταση, η μόνη λύση είναι να ξεπεράσουμε τη δυαδικότητα του μου αρέσει – δεν μου αρέσει. Ας ξεχάσουμε τη δυαδικότητα, που μπορεί να είναι ένα πραγματικό δηλητήριο, ή καλύτερα επειδή αυτό δεν είναι τόσο εύκολο και χρειάζεται εξάσκηση, ας την αφήσουμε σε δεύτερο πλάνο. Μην της δίνουμε την πρώτη θέση στην επιλογή μας, όσον αφορά το μου αρέσει – δεν μου αρέσει και ας τοποθετήσουμε τον εαυτό μας σε ένα πιο ευρύ επίπεδο, λιγότερο εγωκεντρικό και περιορισμένο. Ας μείνουμε απλά στο επίπεδο του είναι πριν να χαρακτηρίσουμε το οτιδήποτε.

Το να είσαι μακριά από τι αγαπάς είναι πόνος, το να συσχετίζεσαι με ό,τι δεν σου αρέσει είναι πόνος, είπε ο Βούδας.

Όσο ζούμε με αυτό τον τρόπο, ζούμε μέσα στην ένταση, το φόβο (θα χάσω ότι αγαπώ), την σύγκρουση (μου επιβάλουν κάτι που δεν αγαπώ), την προσπάθεια, (μάχομαι ό,τι δεν μου αρέσει και παλεύω για να αποκτήσω ό,τι μου αρέσει), την αναμονή, την ελπίδα ότι τα πράγματα θα γίνουν όπως μου αρέσουν, την ελπίδα ότι αυτός ο περιορισμός θα περάσει, ότι αυτή η πανδημία θα σταματήσει σε ένα μήνα. Και τι θα γίνει αν τα πράγματα δεν έρθουν έτσι; Το να ζεις έτσι, σε συνεχόμενη μάχη είναι εξαντλητικό.

Μην περιμένουμε τίποτα άλλο παρά μόνο ό,τι μας προσφέρει η ζωή, μην ασχολούμαστε με τίποτα άλλο παρά μόνο με αυτά που μας φέρνει η ζωή, κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο, ενωμένοι. Από την ενότητα γεννιέται η ειρήνη. Αυτός είναι και τίτλος μιας ομιλίας της Άμμα.

Ό,τι μου προσφέρει η ζωή, εδώ και τώρα, είναι μοναδικό και δεν θα ξανασυμβεί ποτέ ακριβώς έτσι. Μπορώ να το ζήσω με όλο μου το είναι; Να το δεχτώ απλά επειδή το έστειλε για μένα η ζωή, είναι το δώρο μου. Να το δεχτώ και να το αγαπήσω.

Θα μπορούσατε να σκεφτείτε: «αυτό είναι εύκολο για την Σουαμίνι, είναι μαζί με την Άμμα τώρα.» Ναι, η ζωή με κάποιο απρόσμενο τρόπο, με έφερε εδώ. Είναι άραγε τόσο εύκολο;

Έχω αφήσει την μητέρα μου 94 ετών ημιπληγική, τελείως εξαρτώμενη, σπίτι της (ευτυχώς) αλλά μόνη τον περισσότερο χρόνο και τη νύχτα. Η αδερφή και ο γαμπρός μου κάνουν συνεχόμενες διαδρομές και πρέπει να διαχειριστούν και τα δικά τους ψυχολογικά θέματα, είναι και αυτοί επιβαρυμένοι και εξαντλημένοι. Πολλοί θα έχετε κάποιον δικό σας μακριά, ευάλωτο και που σας ζητάει. Είναι επίπονο.

Εμπιστοσύνη, προσευχή, παράδοση. Μπορώ να κάνω κάτι; Το κάνω. Δεν μπορώ; Το αφήνω.

Δεν επιτρέπω επίσης στο νου μου και στις σκέψεις μου να με επηρεάσουν με λύπη, αγανάχτηση, φόβο. Ανοίγω την καρδιά μου στην πραγματικότητα, όχι στην αρνητικότητα. OM. Ναι.

Εδώ, δεν μπορούμε πια να βρεθούμε κοντά με την Άμμα. Φυσικά δεν γίνονται ντάρσαν. Η Άμμα έρχεται για το διαλογισμό και τα μπάτζανς. Ναι, είναι υπέροχα.

Τον υπόλοιπο χρόνο, είμαστε περιορισμένοι στα δωμάτιά μας. Ζω περίπου 18 ώρες σε 6 τετραγωνικά μέτρα, μέσα σε αφόρητη ζέστη. Για μένα, οι νύχτες με 30 βαθμούς δεν είναι σίγουρα ότι προτιμάω. Απαγορεύεται να πάμε προς στην θάλασσα. Πρέπει να τρώμε στα δωμάτιά μας. Αχ, αν ήμουν στο άσραμ της Γαλλίας! Η ελευθερία κίνησης, η άνοιξη, τα λουλούδια, τα πουλιά. Αν θέλω, μπορώ να με κάνω να υποφέρω, να διχαστώ. Όμως όχι. Αφήνω ό,τι δεν γίνεται. 

Εδώ, μπορούμε να κάνουμε τον γύρω του ναού της Κάλι το πρωί. Ναι, το κάνω. Κάνω ό,τι είναι δυνατόν, ό,τι μου δίνεται, δεν ζητάω κάτι που δεν υπάρχει για μένα στο εδώ και το τώρα. Και απολαμβάνω ό,τι είναι δυνατόν.

Ας είμαστε έξυπνοι. Λίγο κοινή λογική. Ας γίνουμε ΕΝΑ με αυτό που υπάρχει στο τώρα.

Ας αφήσουμε τους άλλους. Μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους ενώ δεν καταφέρνουμε να αλλάξουμε ούτε τον εαυτό μας; Αντί να ζητάμε από τους άλλους να αλλάξουν, ας προσαρμοστούμε εμείς σε αυτό που είναι, αφήνοντας κατά μέρος αυτό που θα ήθελα να είναι και δεν είναι. Ας αρχίσουμε να ασχολούμαστε με ό,τι μπορούμε να αλλάξουμε στον εαυτό μας και θα δούμε τότε ότι οι άλλοι θα μπορέσει να αλλάξουν και αυτοί.

Ας μη σπαταλάμε την ενέργεια μας ζητώντας αδύνατα πράγματα. Δημιουργούμε αδύνατες προσδοκίες κι έπειτα παραπονιόμαστε και μας πιάνει κατάθλιψη. Αντιθέτως, ας χρησιμοποιήσουμε αυτή την ενέργεια και με τα ίδια δεδομένα για να καταφέρουμε να πετύχουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε.

Να είμαστε δημιουργικοί, ανοιχτοί, να προσαρμοζόμαστε σε κάθε κατάσταση.

Θυμηθείτε το τραγούδι της γαλήνης για το οποίο μίλησε ο Σουάμι Σουμπαμριτανάντα. Με την ευκαιρία, το έβαλα στην σελίδα μου στο Facebook, γιατί εκτός από το ρεφρέν και οι υπόλοιποι στίχοι μπορεί να μας βοηθήσουν αυτή την εποχή.

«Θεέ μου δώσε μου την γαλήνη να δέχομαι τα πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω, το θάρρος να αλλάξω τα πράγματα που μπορούν να αλλάξουν και τη σοφία να μπορώ να διακρίνω μεταξύ των δύο.»

Για να συνοψίσω αυτό το μέρος :

Εξασκηθείτε. Εξασκήστε το ναι, την αποδοχή, το άνοιγμα σε ότι μας προσφέρει η ζωή.

Εξασκήστε την αποδοχή, ακόμα κι όταν σας αρνιούνται κάτι.

Εξασκηθείτε στο κυνήγι των αρνητικών σκέψεων!

Όταν εξασκήστε σε κάτι γίνεστε καλοί, η εξάσκηση σας κάνει επιδέξιους, εξπέρ και αυτό γίνεται όλο και πιο εύκολα.

Προσέχετε να μην εξασκείστε στην ανησυχία –γιατί διαφορετικά θα γίνετε πολύ καλοί στο να ανησυχείτε και να το εξαπλώνετε και στους γύρω σας.

Μην εξασκηθείτε στο να γκρινιάζετε συνέχεια, γιατί θα γίνετε εξπέρ σε αυτό.

Εξασκήσετε την αποδοχή.

Είναι Μεγάλη Παρασκευή, θα ήθελα να πω ότι ο Χριστός δέχτηκε την σταύρωση. Αυτό επέτρεψε να συμβεί η Ανάσταση.

Στο δεύτερο μέρος θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τα λάθη που έχουν γίνει και να σκεφτούμε τις αναγκαίες αλλαγές που πρέπει να γίνουν.

Για να μπορέσουμε να εξετάσουμε τα μαθήματα που έχουμε να πάρουμε από το τωρινό δράμα, θα ήθελα να αναφερθώ στην έννοια του Ντάρμα (Dharma) που είναι τόσο σημαντική στον Ινδουισμό.

To Ντάρμα είναι αυτό που στηρίζει. Από τη ρίζα Dhr, στηρίζω στα Σανσριτικά.

Το Ντάρμα είναι αυτό που επιτρέπει σ’ αυτόν το μυστηριώδη και υπέροχο κόσμο, αυτό το απίστευτο σύμπαν, να συνεχίζει να υπάρχει.

Είναι οι νόμοι, οι νόμοι της φυσικής, της αστροφυσικής, της κβαντικής μηχανικής, νόμοι σαν το νόμο της βαρύτητας, που δεν τους επινόησε ο άνθρωπος, απλά τους ανακάλυψε γιατί υπήρχαν πριν από αυτόν.

Επίσης το Ντάρμα είναι οι παράγοντες της αρμονίας, της ισορροπίας, των αόρατων δυνάμεων της φύσης, για να υπάρχει η βροχή, ο ήλιος, η γονιμότητα της γης για να φυτρώνουν οι σπόροι.

Οι αιώνιοι νόμοι, οι νόμοι του σύμπαντος δεν είναι προϊόν του ανθρώπου. Ο ρόλος του ανθρώπου είναι να τους σεβαστεί και να τους προστατέψει.

Ο Μανού λέει «Καταστραμμένο, το Ντάρμα καταστρέφει, προστατευμένο, το Ντάρμα προστατεύει».

Ας κοιτάξουμε την φύση:

Η βροχή μας δίνει το νερό χωρίς να ζητάει τίποτα γ ’αυτήν.

Το δέντρο μας δίνει τα φρούτα του χωρίς να ζητάει τίποτα γ’ αυτό.

Η γη μας, με αφθονία μας χαρίζει πληθώρα φαγώσιμα και θεραπευτικά φυτά, όχι για να θεραπευτεί η ίδια.

Η ποικιλομορφία του ζωικού κόσμου προσφέρει πλούτο, εξυπνάδα και ισορροπία που αγγίζουν το θαύμα.

Ο πλανήτης μας χαρίζει τον αέρα που αναπνέουμε 24 ώρες το εικοσιτετράωρο και 7 μέρες την εβδομάδα.

Τα πάντα μας χαρίζονται, μας δίνονται απλόχερα με αλτρουισμό, και εμείς παίρνουμε, παίρνουμε, παίρνουμε σαν να μας το χρωστάνε, χωρίς την παραμικρή ευγνωμοσύνη, με μια παθολογική απληστία που ζητάει πάντα περισσότερο.

Το εγώ δεν παύει να θέλει να κλέβει την φύση, να την χειρίζεται, να την εκμεταλλεύεται χωρίς να βλέπει τα θαύματα που μας προσφέρει.

Αυτή η απληστία είναι τυφλή, με απόλυτη άγνοια του νόμου του δούναι και λαβείν, της ισορροπίας, της αρμονίας.

Έχουμε πάψει να σεβόμαστε το Ντάρμα, την αρμονική ισορροπία των νόμων αυτού του κόσμου.

Έχουμε μολύνει το νερό, τη γη, τον αέρα, την τροφή που μας πρόσφερε η Φύση, έχουμε βασανίσει με απίστευτη σκληρότητα τα ζώα. Και τι να πούμε για το Ντάρμα μας σαν άνθρωποι απέναντι στους αδερφούς και τις αδερφές μας, τους συνάνθρωπους μας;

Και να που φτάσαμε. Καταστρέψαμε το Ντάρμα.

«Καταστραμμένο, το Ντάρμα καταστρέφει, προστατευμένο, το Ντάρμα προστατεύει» κατά τον Μανού.

Μήπως χρειαζόταν κάτι ριζικό, κάτι που θα μπορούσε να μας ξυπνήσει;

Από την ιστοσελίδα Futura science :

«Ενώ η απειλή του κορονοϊού κάνει ολόκληρο τον κόσμο να τρέμει, οι ερευνητές επιστήμονες εφιστούν την προσοχή μας σε μια άλλη μάστιγα. Μια μάστιγα που κρίνουν πιο επικίνδυνη από τους πολέμους, την ελονοσία, το έιτζ ή το κάπνισμα. Αυτή η μάστιγα είναι η ρύπανση του αέρα. Μειώνει το μέσο όρο ζωής κατά τρία έτη παγκοσμίως. Το 2015 προκάλεσε 8,8 εκατομμύρια πρόωρους θανάτους!»

Ο αέρας που θεωρείτε ότι μας δίνει ζωή, μας σκοτώνει. Το ίδιο και το νερό, μας αρρωσταίνει. Η τροφή που υποτίθεται μας τρέφει, μας δηλητηριάζει. Σωστά ειρωνεύεται ο Πιέρ Ραμπί, που αντί να λέει καλή όρεξη, λέει καλή τύχη.

Ο πλανήτης είχε φτάσει στα όρια του, εξουθενώθηκε και εμείς δεν τον προστατέψαμε.

Η γη που μας χάρισε τα πάντα σαν τέλεια μητέρα κι εμείς τη λεηλατήσαμε, την εξαντλήσαμε, τη βασανίσαμε, την αρρωστήσαμε και τη φτάσαμε στα όρια της αντοχής της.

Και ιδού η απάντησή της. Για να μη πεθάνει και να μας παρασύρει μαζί της, έπρεπε να δράσει. 

«Δεν υπάρχει άνθρωπος υγιής πάνω σε άρρωστο πλανήτη» είναι η κραυγή κινδύνου του παγκόσμιου ταμείου για την φύση (WWF) για τον κορονοϊό.

Η τωρινή κατάσταση είναι τρομερή. Αλλά μήπως με αυτό το τρόπο μας προστατεύει η φύση από κάτι χειρότερο προς το οποίο οδεύαμε, εξαιτίας της ανημποριάς αυτών που ήθελαν να σταματήσει αυτή η κατάσταση και της απληστίας και τύφλωσης αυτών που ήθελαν να συνεχίσει;

Οπότε, ας βρούμε λίγο χρόνο να συλλογιστούμε. Να δούμε καθαρά γιατί φτάσαμε ως εδώ. Ποιοι μηχανισμοί λειτούργησαν και πως να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη.

Και για εμάς που έχουμε την τεράστια τύχη να γνωρίζουμε την Άμμα, ας ακούσουμε τα μηνύματά της. Η Άμμα δεν έχει εγώ. Δεν έχει αρέσκειες και αποστροφές. Δεν έχει φόβο. Τα λόγια της είναι καθαρή αλήθεια, ΑΣ ΤΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ! Ας εμβαθύνουμε σε αυτά, ας προσπαθήσουμε να τα καταλάβουμε καλύτερα. Όλα τα λόγια της, όχι μόνο αυτά που μας αρέσουν αλλά κυρίως αυτά που μας ενοχλούν, που μας κάνουν να αντιδρούμε.

Πόσο τυχεροί είμαστε! Ας μην χάνουμε τον χρόνο μας σε συζητήσεις διαφόρων απόψεων, από fake news σε fake news, σε μερική πληροφόρηση ή μεροληπτική πληροφόρηση, σε λόγους της δεξιάς ή της αριστεράς. Από το facebook στο whatsapp.

Ας σταματήσουμε επίσης αυτή τη βουλιμία για εξωτερικά ερεθίσματα, για να γεμίσουμε το εσωτερικό μας κενό, ή για να απαλλαχτούμε από τη δυσφορία μας. Όχι, αυτή είναι η χειρότερη ρύπανση μας λέει η Άμμα. Η ρύπανση του νου μας.

Ας ξαναβρούμε το νόημα του Ντάρμα, ας ξαναβρούμε την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης φύσης μας, (όχι την αξιοπρέπεια του εγώ!), ας ξαναβρούμε την ευγένεια της καρδιάς μας, τη δύναμή μας, την ευθυγράμμισή μας. Τη σύνδεσή μας με την φύση. Ας ξαναβρούμε και ας ζήσουμε την ανθρωπιά μας, ας ξαναβρούμε και ας ζήσουμε την θεϊκότητά μας. Αυτό είναι εκείνο που μπορούμε, που οφείλουμε να κάνουμε στη διάρκεια αυτής της απομόνωσης.

Θα σταματήσω εδώ. Ίσα που ακούμπησα αυτό το δεύτερο μέρος, αλλά πρέπει πρώτα ο καθένας να συλλογιστεί, να δώσει χρόνο στον εαυτό του για να αναλογιστεί το νόημα που δίνει στην ζωή του.

Έχουμε και θα έχουμε πολλά να κάνουμε, να θέσουμε σε εφαρμογή, να αλλάξουμε. Ας συλλογιστούμε και θα ξαναβρεθούμε σύντομα για την συνέχεια. Ευχαριστώ για την προσοχή σας, κρατήστε ό,τι μπορεί να σας βοηθήσει και να σας στηρίξει.

Στο μήνυμά της η Άμμα μας λέει: Το θάρρος είναι η βασική αρετή. Αν έχετε θάρρος μπορείτε να ξεπεράσετε τα πάντα. Συνεπώς, εγκαταλείψτε τον φόβο και συγκεντρώστε το θάρρος σας. Το φάρμακο που μπορεί να σκοτώσει αυτό τον ιό είναι το θάρρος. Το θάρρος είναι το φάρμακο του νου μας.

Οπότε, με θάρρος ας αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, με την στάση του παρατηρητή. Σας εύχομαι γαλήνη και σοφία. Και η χάρη της Άμμα είναι εδώ, όλοι κολυμπάμε σε αυτή τη χάρη που μας περιβάλλει. Η Άμμα είναι μαζί σας και εσείς είστε στην καρδιά της. Εκείνη το είπε.

ΟΜ ΑΜΡΙΤΕΣΒΑΡΙΕ ΝΑΜΑΧΑ