Με μεγάλη συμμετοχή ολοκληρώθηκε και φέτος το πρόγραμμα του πολύ αγαπητού σε όλους μας σουάμι Σουμπάμριτα στην Αθήνα. Στην ομιλία του ανέπτυξε με το χιούμορ, την απλότητα και τη σαφήνεια που πάντα τον χαρακτηρίζουν, ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα: «Από τον Πόνο στη Γαλήνη».
Ο σουάμι Σουμπάμριτα ξεκίνησε την ομιλία του λέγοντας ότι η ανθρώπινη ζωή είναι μια συνεχής προσπάθεια να υπερβούμε τον πόνο και τη δυστυχία και να βιώσουμε την ευτυχία. Ο πόνος μπορεί να οφείλεται σε πολλούς λόγους: έλλειψη σωματικής ή ψυχικής υγείας, προβληματικές σχέσεις, οικονομικά προβλήματα, γηρατειά, ο φόβος του θανάτου κλπ. Όλα αυτά τα προβλήματα μπορεί να διαρκούν λίγο ή να μας ταλαιπωρούν για μεγάλο χρονικό διάστημα και επηρεάζουν εξίσου πλούσιους και φτωχούς.
Όταν τα βάσανα έρχονται στη ζωή, πολλοί δοκιμάζουν την προσέγγιση της στρουθοκαμήλου, δηλαδή παριστάνουν ότι δεν υπάρχουν, ή στρέφουν την προσοχή τους σε κάτι άλλο, χωρίς να θέλουν να αντιμετωπίσουν και να υπερβούν το πρόβλημα. Η στάση αυτήν δεν κάνει τίποτα άλλο από το να επιδεινώνει την κατάσταση.
Ο πόνος, όταν κατανοηθεί σωστά, μπορεί να μας οδηγήσει σε πνευματικά ύψη, αλλά αν τον αφήσουμε να μας καταβάλλει μπορεί να μας οδηγήσει στην άβυσσο της κατάθλιψης και της δυστυχίας. Περιμένουμε από τη ζωή να δημιουργεί πάντα καταστάσεις που θα είναι ευνοϊκές για εμάς. Αλλά, η αλήθεια της ζωής δεν είναι αυτή. Είναι πάντα ένας συνδυασμός ευνοϊκών και αντίξοων καταστάσεων. Οι δύσκολες καταστάσεις έχουν να μας διδάξουν σημαντικά μαθήματα στη ζωή μας.
Για να αντιμετωπίσουμε τον πόνο στις διάφορες μορφές του, μπορούμε να τον εξετάσουμε σε δύο επίπεδα. Το πρώτο είναι τα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να απαλύνουμε τον πόνο που ήδη βιώνουμε και το δεύτερο είναι να ελευθερωθούμε από τον πόνο μια για πάντα.
Ας εξετάσουμε το πρώτο επίπεδο της προσέγγισής μας για την εξάλειψη του πόνου. Στο πρώτο επίπεδο μπορούμε να ακολουθήσουμε την παρακάτω προσέγγιση:
α) Να βλέπουμε τα πράγματα με θετική στάση
Τι είναι αυτό που ονομάζουμε πρόβλημα ή πόνο; Είναι βασικά μια κατάσταση που δεν είμαστε σε θέση να δεχτούμε και να χειριστούμε. Αν αλλάξει ο τρόπος που τη βλέπουμε, μπορούμε να δούμε ότι γίνεται πολύ πιο εύκολο για εμάς να την αποδεχτούμε. Πρέπει να αντικαταστήσουμε τη συνήθη κατάσταση απαισιοδοξίας ή θυμού με μια στάση αισιοδοξίας και ευγνωμοσύνης.
Συχνά, εάν υπάρχει κάποιο γεγονός που έχει συμβεί ή αισθανόμαστε ότι μπορεί να συμβεί, λέμε στον εαυτό μας κάθε είδους ιστορίες για το τι θα μπορούσε να σημαίνει, με βάση τις προηγούμενες εμπειρίες μας ή τους μελλοντικούς φόβους μας και έτσι μεγεθύνουμε μόνοι μας το συναισθηματικό μας πόνο.
Ας είμαστε λοιπόν θετικοί αφηγητές της δικής μας ιστορίας. Κάθε φορά που παγιδευόμαστε σε αρνητικές σκέψεις, ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας: Είναι οι σκέψεις μας αληθινές, χρήσιμες, εμπνευσμένες, απαραίτητες και ευγενικές; Εάν όχι, πρέπει να τους αρνηθούμε να παραμένουν και να μολύνουν το νου μας.
β) Να κάνουμε τον πόνο μια εμπειρία μάθησης
Η ζωή είναι ένας μοναδικός δάσκαλος που δίνει πάντα τις εξετάσεις πρώτα και τα μαθήματα αργότερα. Υπάρχουν δύο σημαντικά μαθήματα που μας διδάσκει ο πόνος, αν είμαστε ανοιχτοί να τα λάβουμε:
1. Ο νόμος του κάρμα
Πολλές φορές, όταν ορισμένες αντιξοότητες έρχονται στη ζωή, βρισκόμαστε σε σύγχυση και ρωτάμε: «Γιατί συμβαίνει αυτό σε μένα;» Δεν μπορούμε όμως να κατηγορήσουμε κανέναν άλλο για οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή εκτός από τον εαυτό μας. Είναι το δικό μας παρελθοντικό κάρμα που καρποφορεί αυτή τη στιγμή. Όταν το καταλάβουμε αυτό, αναλαμβάνουμε την ευθύνη της ζωής μας και καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει νόημα σε όλα όσα συμβαίνουν. Αυτό κάνει τη στάση μας απέναντι στον πόνο πιο ώριμη και αποφασιστική.
2. Η αλλαγή είναι η φύση του κόσμου.
Κάθε άτομο, αντικείμενο, κατάσταση, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μας, βρίσκεται σε μια διαδικασία συνεχούς αλλαγής. Ο πόνος διδάσκει την εφήμερη φύση του κόσμου, την αδυναμία του να ικανοποιήσει τις βαθύτερες ανάγκες μας ή να μας δώσει οποιαδήποτε πραγματική και διαρκή ασφάλεια. Αν το έχουμε συνειδητοποιήσει αυτό, τότε οι ξαφνικές αλλαγές της ζωής δεν θα μετατρέπονται σε πόνο και δυστυχία και θα επικεντρωνόμαστε περισσότερο στον αληθινό μας Εαυτό για ευτυχία και ασφάλεια. Η εξάρτηση από τον κόσμο θα μειώνεται και όταν συμβεί αυτό, ο πόνος θα μειώνεται επίσης.
γ) Να παίρνουμε μαθήματα από τη δυστυχία των άλλων.
Ο πόνος των συνανθρώπων μας μπορεί να μας διδάξει πολλά μαθήματα, δεν χρειάζεται να βιώσουμε και εμείς τις ίδιες καταστάσεις για να μάθουμε από αυτές. Κάτι τέτοιο θα ήταν σαν να βλέπαμε μια πινακίδα «ΚΙΝΔΥΝΟΣ 10.000 watt» και να λέγαμε: «Θα το πιστέψω μόνο αν πάθω ηλεκτροπληξία». Μαθαίνοντας από τα βάσανα των άλλων, εξοικονομούμε πολύ χρόνο και ενέργεια και είμαστε σε θέση να κρατηθούμε μακριά από πολλούς κινδύνους στη ζωή.
δ) Να απαλύνουμε τον πόνο κάποιου άλλου
Ένας πολύ καλός τρόπος να απαλύνουμε τον πόνο που βιώνουμε είναι να απαλύνουμε τον πόνο των συνανθρώπων μας. Όταν συμμετέχουμε σε οποιαδήποτε δραστηριότητα βοηθώντας ανιδιοτελώς άλλους που υποφέρουν να απαλλαγούν από τη δυστυχία, αισθανόμαστε απελευθερωμένοι και από τη δική μας δυστυχία.
Η άγνοια της αληθινής μας φύσης είναι η ρίζα της δυστυχίας
Μετά από αυτά τα 4 βήματα, χρειάζεται να πάμε βαθύτερα, για να δούμε πώς να ξεπεράσουμε τον πόνο μια για πάντα. Σύμφωνα με τους σοφούς και τις γραφές της αρχαιότητας, η πηγή όλων των δεινών είναι η άγνοια της αληθινής μας φύσης, που μας οδηγεί σε μια κρίση ταυτότητας. Είναι η ισχυρή ταύτιση με το σώμα, το νου και τη διάνοια. Βλέπουμε τον εαυτό μας ως αυτή την περιορισμένη ταυτότητα και από εκεί ξεκινούν όλα τα προβλήματα.
Το παράδειγμα που δίνεται σε πολλά από τα κείμενα είναι ένας άχρωμος κρύσταλλος και ένα κόκκινο λουλούδι. Όταν ο άχρωμος κρύσταλλος και το κόκκινο λουλούδι βρίσκονται σε κοντινή απόσταση, το κόκκινο χρώμα του λουλουδιού μεταφέρεται λανθασμένα στον κρύσταλλο και ο κρύσταλλος εμφανίζεται κόκκινος. Ας υποθέσουμε ότι ο παρατηρητής αρχίζει να καθαρίζει τον κρύσταλλο για να αφαιρέσει το κόκκινο χρώμα, το χρώμα δεν θα φύγει επειδή είναι απλά μια προβολή. Ομοίως, όλα τα προβλήματά μας οφείλονται σε ψευδή ταύτιση. Ο πραγματικός Εαυτός είναι στην πραγματικότητα ανέγγιχτος από οτιδήποτε συμβαίνει στο σώμα, το νου και τη διάνοια, ακριβώς όπως ο κρύσταλλος είναι ανέγγιχτος από το κόκκινο χρώμα.
Επίσης, προβάλλουμε τη φύση του Εαυτού (της ψυχής) στον μη-Εαυτό (το σώμα και το νου). Ενώ η φύση του Εαυτού είναι αιώνια την προβάλλουμε στο σώμα και νομίζουμε ότι ο θάνατος θα έρθει για τους άλλους αλλά όχι για εμάς.
Οι αληθινοί Δάσκαλοι, όπως η Άμμα, έχουν υπερβεί αυτή την άγνοια και είναι εντελώς αποστασιοποιημένοι από το σώμα και το νου και σταθερά εδραιωμένοι στην αιώνια Συνειδητότητα.
Ο σουάμι Σουμπάμριτα έκλεισε την ομιλία του με την ευχή η Άμμα να μας ευλογεί όλους να υπερβούμε τον πόνο ελέγχοντας πρώτα τα συμπτώματα και μετά πηγαίνοντας στη ρίζα του προβλήματος. Είθε να είμαστε σε θέση να προχωρήσουμε πέρα από αυτή την ταύτιση με το όνομα και τη μορφή και να εξυψωθούμε στην εμπειρία του αληθινού μας Εαυτού, η οποία θα βάλει ένα τέλος στον πόνο μια για πάντα.
